Het is niet de eerste en waarschijnlijk ook niet de laatste keer dat er een oververmoeide, hongerige postduif bij me logeert.
Een telefoontje naar de eigenaar van de duif leert mij, dat de duif twee weken geleden vanuit België terug had moeten vliegen naar omgeving Alkmaar. De eigenaar had al zijn twijfels of deze reis goed zou aflopen. “Het was heiig en er vloog geen vogel in de lucht, geen goed voorteken”. Hij kreeg gelijk, 80 vogels van verschillende duivenmelkers kwamen na deze vlucht niet thuis. Degene die wel thuis kwamen, vlogen aan vanaf zee.
Ik was niet de eerste die hem belde, de eerder gevonden duif zou worden opgelapt, zodat hij het laatste stukje naar huis kon voltooien. “Waar zit jij”. “Ik zit in de buurt van Hillegom”. “Wil je de duif oplappen, zodat ook deze duif zelf zijn weg naar huis kan voortzetten als hij uitgerust en bijgevoerd is”. “Ja, natuurlijk wil ik dat”. Een heel dubbel gevoel, maakt van mij meester. Natuurlijk wil ik dat de duif weer gezond wordt, maar een duif is geen ding en dat knaagt. Ik weet ook dat een duif moet kunnen vliegen, dus op het moment dat hij weer is aangesterkt en ik hem loslaat, gaat hij waarschijnlijk naar huis. Want dat is hem zo geleerd. Terwijl hij van mij zou mogen blijven. Ik hoop dat de eigenaar de volgende keer naar zijn gevoel luistert en zijn duiven niet loslaat….
Categorieën
